'Goede samenwerking gaat hand in hand met goede communicatie'

Jo-Ann werkt als communicatieadviseur voor de directie Regulier Verblijf en Nederlanderschap (RVN). Deze directie beslist over alle reguliere aanvragen van mensen die naar Nederland komen. Bijvoorbeeld voor werk, studie of liefde. En over mensen die hier al lang wonen en Nederlander willen worden. Jo-Ann is verantwoordelijk voor de interne en externe communicatie van RVN. 

Voor wie, wat en hoe?

Omdat Jo-Ann voor een directie werkt die verschillende soorten aanvragen behandelt, ziet geen dag er voor haar hetzelfde uit. De ene keer werkt ze aan een project voor studenten, dan weer aan een project voor iemand die voor de liefde naar Nederland wil komen. ‘Als ik werk aan een project, zoals de naturalisatiedag in december, dan bedenk ik daar een communicatiestrategie voor. Dat houdt in: voor wie gaan we communiceren, wat gaan we communiceren, hoe gaan we communiceren en waarom gaan we communiceren?’ vertelt Jo-Ann. ‘Dat doe ik natuurlijk niet alleen, maar samen met collega’s. Bijvoorbeeld van de directie RVN, maar ook met de woordvoerders en de (social media-)redacteuren. Of met externe partners, zoals gemeentes.'

Méér dan asiel

Jo-Ann is trots dat ze bijdraagt aan de opgave van de IND: beslissen over toelating in Nederland. ‘En dat gaat over meer dan alleen asiel’, legt Jo-Ann uit. ‘Het gaat ook over werk, liefde en studie. Wat de reden ook is om naar Nederland te komen, achter elke aanvrager zit een uniek verhaal. Al die mensen moeten goed geïnformeerd worden over hun aanvraag en het proces. Ik ben er trots op dat ik daaraan mag bijdragen. En dat we de aanvrager steeds meer centraal zetten, dat vind ik een goede ontwikkeling. Daarnaast zie ik het ook als mijn taak om méér te laten zien van de IND. Ik wil de buitenwereld laten zien wat we doen en wie we zijn, zodat er meer begrip komt voor ons werk en voor de mensen die zich voor de volle 100 procent inzetten om dat werk zo goed mogelijk te doen.’

Naturalisatiedag

Jo-Ann ziet zichzelf eigenlijk als een soort brug tussen verschillende partijen, zowel binnen als buiten de IND. Ze brengt de doelgroep in kaart en stemt haar communicatieaanpak en advies vervolgens af op hun behoeften en verwachtingen. ‘Neem de naturalisatiedag in december. Rondom die dag publiceerden we bijvoorbeeld cijfers over naturalisatie: hoeveel mensen zijn er in het afgelopen jaar Nederlander geworden? Daarnaast maakten we een verhaal over een collega die zelf genaturaliseerd is en legden we het proces uit op LinkedIn. Na zo'n campagne gaan we evalueren. Wat ging er goed, wat kan er beter? We kunnen onze communicatie dan de volgende keer nog beter laten aansluiten op de behoeften van de doelgroep. Bijvoorbeeld door eerder te beginnen met communiceren. Of een video in te zetten in plaats van een verhaal.’

Studentenuitreiking

‘Een ander voorbeeld zijn de centrale uitreikdagen voor internationale studenten in september en oktober’, gaat Jo-Ann verder. ‘Op die dagen reikten 125 IND’ers het verblijfsdocument uit aan ongeveer 14.000 studenten in de Jaarbeurs in Utrecht. Een flinke klus waar we met veel verschillende collega’s aan hebben gewerkt. Denk aan collega's van de directies RVN en Dienstverlenen, (social media-)redacteuren, woordvoerders, maar ook hogescholen en universiteiten. We werkten in een groot team met collega’s van verschillende afdelingen. Dat vind ik erg leuk, samen werken om zo’n gigantisch project tot een goed einde te brengen. Goede samenwerking gaat hand in hand met goede communicatie.’

‘Dit is het gewoon’

Jo-Ann werkt nu ruim een jaar als communicatieadviseur bij de IND en ze voelt zich goed op haar plek. ‘Ik wist al vrij snel zeker dat ik hier wilde werken,’ vertelt ze. ‘Hiervoor gaf ik Nederlands aan anderstalige volwassenen en werkte ik dus eigenlijk al met dezelfde doelgroep als die van de IND. Dat was dankbaar werk, maar ik miste de dynamiek van communicatie en het samen bouwen aan mooie projecten. Bij de IND vond ik die combinatie. Ik kon mijn ervaring met de doelgroep meenemen én zou tegelijk werken bij een organisatie met maatschappelijk belang. Toen wist ik: dit is het gewoon.’